Barts Blog

Het is hier nu 22.00 uur maar omdat we om 4 uur vannacht op moeten, wordt het een klein blogje, bovendien, vandaag was het een rustig dagje, dus waar moet het nog over gaan? Dat ze van hun stoel vielen dat ik 53 ben, dat ze me 16 jaar jonger schatten? Ach, dat ben ik wel gewend.....
Of misschien dat er vandaag eendentong, eendenmaag en varkensoor op het menu stond, de laatste twee heb ik ook daadwerkelijk gegeten! Nou ja, ook niet echt wereldnieuws. Wat wel nog waard is om te zeggen is dat oom, tante en neef ons de hele week verwend hebben en dat we, geloof het of niet, er gewoon vrienden aan over gehouden hebben. Ik ben nog nooit zo gastvrij onthaald, zo veel is wel duidelijk.
Ik hoop jullie allemaal maandag weer te zien. 
Signing off from China,
Bart

Vandaag hadden we, voor we weer naar Nanjing zouden vertrekken, tijd voor een klein toeristisch uitstapje. Voor het eerst was er geen smog dan wel laaghangende bewolking maar scheen de zon volop. De Buick werd weer voorgereden en we werden afgezet bij een plein met zwaar authentiek karakter, want had een typisch Chinese poort naar een opgraving. Je kon er ook gewoon om heen lopen maar dat deden we natuurlijk niet.
Op het plein lagen allemaal resten uit diverse Dynastieën, dat zei ons natuurlijk niets, jaartallen willen we hebben, die stonden er dan weer niet bij en dan zijn het eigenlijk gewoon eh.... ouwe stenen, zeg maar. In de verte klonk muziek, een groep fleurig uitgedoste meisjes deden een parasoldans, ik versnelde mijn pas. The BM trouwens ook zag ik. Eenmaal dichterbij gekomen zagen we al snel dat de meisje de pensioengerechtigde leeftijd al lang voorbij waren, voor de vorm nam ik een foto, BM's spiegelreflexcamera stond blijkbaar in de sportstand, hij bleef maar klikken.
Gelukkig was er ook een museum, over watermanagement door de eeuwen heen, de tentoonstelling had naast uitleg in Chinese tekens gelukkig ook uitleg in het Engels, dat maakte alles een stuk duidelijker, jammer dat ik mijn bril in de auto had laten liggen. Nou ja, het was ook leuk om te zien hoe op de maquettes leuke kleine soldaatje te paard werden geprojecteerd, ze gingen heen en weer en weer heen en ja zeg, ook weer terug. Onvermoeibaar waren ze, die soldaatjes.
Er waren ook tableaus te zien van oude ambachten, hoe schepen werden gebouwd en hoe eten werd verkocht, dat soort dingen. Ik wilde indruk maken op onze rondleid-Kathy en zei dat de Nederlanders ook wel het een
en ander af wisten van schepen bouwen. "Dat touw tussen die naden stoppen dat noem je breeuwen", wist ik. Voor het maximale effect had ik hier moeten stoppen maar ik ging door met:".... en we, de Nederlanders, waren zo goed in het bouwen van schepen dat Alexander de Grote bij ons in de leer kwam!". Ik keek onze oh-wat-knap-van-je-Kathy aan met een blik van, nu jij weer met die Dynastieën van je. "Eh... klonk het, moet dat niet Peter de Grote zijn?". Zo'n principal weet het toch altijd weer zo te draaien, nou ja, laat ook maar. Overigens, ik wist het natuurlijk wel hoor, honest mistake.
Gelukkig gingen we hierna weer eten.
In het restaurant werden we opgewacht door een grote tafel met bekende en onbekende gezichten, allemaal vertegenwoordigers/werknemers van de werkgever van Sky. Neef Sky had 1 van de mannen gisteren naar huis moeten rijden, hij had veel te veel gedronken. Je zou denken dat hij zich dan vandaag in zou houden.
Na weer vele rondjes veren, Ron vond het weer een "honour to be here en dat we hopen op lots of cooperation en meer van dat fraais". Alleen the baked snails hebben waarschijnlijk ooit meer geslijmd voor ze in de wok terecht kwamen. De snails, de krabbenpoten en de varkenstong liet ik aan me voorbij gaan, evenals de kleine palingen, specialty of the region of niet.
Er werd weer om de haverklap getoast, je bleef opstaan. De Nederlandse delegatie bleef ook nu weer zo goed als alcohol vrij, dat konden we van de andere partij niet zeggen trouwens. De man die gisteren te veel had gedronken, deed er nu een schepje bovenop en werd gewoon stomdronken. Geheel vrijwillig was het niet, zijn collega's voerden hem min of meer dronken. Ja, als je in China bent moet je wel goed opletten, het is allemaal nogal formeel natuurlijk.
Nog een ander dingetje. Sinds gisteren krijgen we thee zonder theebladeren, iemand Asterix en de Britten en gelezen? "Wilt u misschien een wolkje melk in uw warme water?".

Goed, en dan nu de vraag waar het allemaal om gaat. Komt er een uitwisseling? Het antwoord is ja! Eenmaal terug in Nanjing hebben we vergaderd met mensen van Phoenix, allemaal nuchter trouwens, en hebben we definitieve afspraken gemaakt over een uitwisseling met de school van gisteren. We zijn erg tevreden en zijn veel verder dan de andere scholen uit Nederland.
Morgen nog wat sightseeën en soms shopping, ik hoop dat ik in een winkel wordt losgelaten met veel goedkope elektronica. We zijn trouwens met zijn drieën uit eten gegaan vanavond, ook wel eens lekker, zo'n kopje warm water is echt niet te versmaden.

Ik heb wat foto's naar mijn skydrive verzonden en de map gedeeld, de wat leukere foto's horen in de laatste mappen staan. Het uploaden is nog bezig, de foto's zijn eigenlijk wat te groot. https://onedrive.live.com/redir?resid=B9CD9101240E265F!9693&authkey=!AC7TC5K5rVnhqwI&ithint=folder%2c

Misschien dat het toch nog allemaal goed gaat komen. Vandaag waren we dan toch een soort bezienswaardigheid. We verblijven in Huai An, een stad zo'n 180 km, van Nanjing om HuaiYin middleschool te bezoeken. Ook deze stad is druk bevolkt, zo'n 5.000.000 inwoners.
Vanmorgen vroeg in een Buick met chauffeur hier naar toe afgereisd, wees niet bang, geen korting op je salaris, wordt voor ons betaald. Hoewel we ook veel nieuwe en in aanbouw zijnde hoogbouw zagen, konden we hier en daar toch wat authentieke Chinese huizen ontwaren, het begin was er. In de stad zelf zagen we riksja's, alleen zat er een elektromotor in en hoefde er dus niet gefietst, of nog beter, gelopen te worden door een arme Chinees. Ja, en dan hoeft het voor mij niet hè, da's niet authentiek.
's Middags de school bezocht en wat een ontvangst weer, ook nu waren we hartstikke gedistinguished natuurlijk. we kregen even een snelle rondleiding en werden toen naar de ontvangstkamer gebracht voor weer een ronde 'happy and honoured for being here or inviting us'. Dit keer was er een hoogwaardigheidsbekleder bij van iets municipals. The Boss Man was een klein beetje ontstemd over het feit dat hij de belangrijkste plaats aan de overkant van de tafel innam in plaats van de principal maar later bleek dat hij toch niet de patjepeeër was waar we hem voor versleten. De principal vertelde alles uit zijn hoofd en een leuke pocket-size tolk vertaalde het ook 'on the fly', zoals het hoort. The BM deed ook zijn verhaal, cadeautjes werden uitgewisseld, alles ging als een zonnetje, op naar het auditorium maar weer.
Dit keer bleef Ron gewoon in het zicht en de 80 kinderen luisterden aandachtig naar zijn verhaal.
Daarna was het weer de beurt aan mijzelf en Evelien sloot af. Bij het vragenrondje waren we in vorm en er ontstond iets heel gezelligs, een soort one-man-show voor met zijn tweeën. Later, toen we aan tafel gingen, kregen we complimenten van iedereen, niet zo moeilijk want tijdens het eten doe je naast eten en drinken niet anders dan elkaar veren in het achterwerk steken.
Aan tafel zaten zo'n 20 mensen, een aantal hadden we nog niet eerder waargenomen maar wat maakt het uit, eten genoeg! En vooral ook drank genoeg, laat die Chinezen maar schuiven, die kijken niet op een rijstwijntje meer of minder, maar ach, er zit maar 42% alcohol in. De Hollandse delegatie hield zich vanzelfsprekend in maar de gastheren begonnen steeds luider en sneller te praten, onze vertaal-Kathy raakte oververhit.
Hoe dan ook, dit was de beste school van allemaal en het lijkt erop dat er een samenwerking/uitwisseling van komt, morgen gaan we alvast een eerste opzet maken, dit hadden we echt niet verwacht.
De kinderen waren 's middags echt heel leuk, toen wij weggingen, ging de school net uit en liepen ze een beetje om ons heen, nadat de eerste door ons werd aangesproken, was het hek van de dam, iedereen wilde met ons praten, we moesten onze namen in schriftjes schrijven, we waanden ons even celebreties. Ruw werden we meegesleurd, het eten wachtte, a short moment of fame.......

Na het eten wilden we nog even in de lobby napraten met en lekker Chinees biertje, dat was ons gisteren niet gelukt maar dit keer wisten Ron en Maggie het zeker, het ging lukken.
"three beers, please".
"I'm sorry, what tea please?".
"No, beer!".
"tea? green tea, or....".
Beer, please, beeeer, you understand".
Andere meneer maar vragen, lijkt wel wat op George trouwens. "tea, we have nice tea".
"no, beer!".
Google translate bood uitkomst.
"oooooh, beer, sorry, we not have" 

 Op de kamers maar de minibar geplunderd, ligt van alles trouwens, nootjes, Oreo's, vibrating condoms, maar die had george dan weer niet nodig.

Het is een beetje jammer dat de HIT (Head of IT) een Windows tablet heeft meegenomen dat het vertikt om foto's te uploaden. Vandaar dat het een blog zonder foto's wordt, ik hoop dat het verslag beeldend genoeg is...

Ik zal er maar meteen voor uitkomen, ik voel me bekocht! Mij was een cultuurschok beloofd, een clash tussen de Nederlandse en de Chinese cultuur, tussen formeel buigende, beleefde Chinezen en de woest onbehouwen westerse barbaren met hun eigen charme. Ik had bedacht dat ik overal zou worden aangestaard, dat jeugdige, al wat op leeftijd zijnde, Chinese meisjes elkaar zouden aanstoten en elkaar zouden wijzen op die jonge bosgod die, ook al was hij wat grijzend aan de slapen, toch echt wel leek op George Clooney. Ze lijken allemaal op elkaar de westerlingen. (voor wie me nog niet zo goed kent, leeftijd is bij mij wel een dingetje, zeg maar.....)

Maar wat krijg ik, een stad die op Zoetermeer in het kwadraat lijkt, een miljard Chinezen die me geen blik waardig keuren, files die wij ook hebben, nou ja, ze toeteren wat vaker maar dat is het dan ook wel. Nee, daar moet ik het echt nog eens over hebben met The Boss Man. Ik stel Nepal voor, daar heb ik goede herinneringen aan, qua clash.

Nou ja, onze belevenissen van de dag dan maar.

Vanmorgen naar een kleine stad hier zo'n 150 kilometer vandaan vertrokken, bij navraag bleek dat er toch zo'n 4 miljoen Chinezen wonen, maar dat terzijde. Het duurde even voor we Nanjing uit waren vanwege het verkeer maar uiteindelijk kwamen we toch op de snelweg, naar buiten kijkend zag je flat na flat in aanbouw, het lijkt wel of dit hele gebied op de schop gaat. Wat ook opvalt zijn de vele dure wagens, Porsches, Lexus, Audi, BMW, het lijkt er op dat deze provincie het goed doet. Dat betekent helaas ook dat de smog een redelijk probleem aan het worden is, ze gaan Bejing achterna.

Eenmaal op de plaats van bestemming werden we opgevangen in een wat onduidelijk gebouw door een onduidelijke man en kregen we een kopje thee, dat wil zeggen, groene blaadjes in een beker, heet water erop en voilà, thee! Wat nou theeceremonie. 

Daarna weer in de auto voor een gratis rondje rond het meer. Ron vroeg nog, al blaadjes uitspugend, maar dat mag hier gewoon, "wat hebben we hier nu eigenlijk gedaan?". Goeie vraag maar we hadden het antwoord niet. Rijdend naar het meer kwam er duidelijkheid, als we meteen naar de Spring Brilliance School waren gegaan, zouden we getuige kunnen zijn van een onordelijke leswisseling, dat kon niet de bedoeling zijn.

Toen we eenmaal toch bij de school aankwamen, stond een zware delegatie ons op te wachten, op een spandoek boven de ingang stond dat the distinguished guests from De Ring van Putten very welcome waren. Dat deed de gasten goed. We werden direct meegenomen voor een rondleiding over 'the campus'. We keken in de lokalen, 50 leerlingen in alle rust aan het werk, zelfs mijn flitslicht deed ze niet opkijken, nou ja, 1 meisje lachte even naar me(dus toch!) Stel je even voor dat je aan het lesgeven bent en een horde Chinezen komt al fotograferende naar binnen, ik geloof dat mijn leerlingen toch op zijn minst hun wenkbrauwen zouden fronsen.

Aangezien het een kostschool is, mochten we nog even een blik in de slaapzaal werpen, 8 kale bedden op een rij, kale muren, geen posters want ze slapen er alleen. Foto gemaakt, ook de bekertjes met tandenborstels die zo keurig in het gelid stonden, de gêne voorbij. Het grootste gedeelte van de bijna 6000 leerlingen slapen op de campus, docenten trouwens ook!

We werden meegenomen naar de conference room, onze naambordjes stonden al op ons te wachten, tegenover ons namen zeker tien mensen plaats. In gedachte telde ik onze meegenomen cadeautjes en zag dat de tolk, docente Engels, vriendelijk naar mij lachte, maar dat waren waarschijnlijk de zenuwen. We gingen eerst luisteren naar de vice principal aan de andere kant van de tafel voor een korte presentatie van zijn school. Hij had aan twee blaadjes met Chinese tekens genoeg maar de tolk had in onze letters maar net genoeg aan 5 blaadjes. Soms had ze al ‘getolkt’ wat er nog gezegd moest worden, in de vertaalstilte zei ze dan:”as I’ve already said. We luisterden naar een lang en gedetailleerd verhaal en kregen te horen dat de cijfers en de jaarlijkse firedrill geheel en al in orde waren en dat alle wandcontactdozen gecertificeerd waren. Dat laatste kan ik ook wel verzonnen hebben want ik had af en toe even een wegtrekker. Nee, dan onze Ron, uit het hoofd, onze vertaal-Kathy, uit het hoofd! Het werd tijd voor onze echte presentaties in het auditorium.

In het auditorium aangekomen, keken 80 gezichtjes mij vol verwachting aan. Op de een of andere manier was ik Ron en Evelien een beetje kwijtgeraakt en kreeg ik een microfoon in mijn handen en werd het podium opgeduwd. 100 paar ogen keken mij vol verwachting aan. Ik herstelde snel en begon in Engelse volzinnen te vertellen dat ik natuurlijk niet de echte principal was maar dat de echte een beetje zoek was en dat hij zo zou komen, ze moesten alleen een beetje geduld hebben. Lege blikken waren mijn deel, nu pas zag ik dat de 200 schatjes zo’n 12 jaar oud waren en niets van mijn verhaal begrepen hadden. Gelukkig kwam Ron binnen, ”Look children, he has been found again, eh… we found him!”. Een warm applaus was zijn deel.

Vol aandacht werd er geluisterd naar onze verhalen over de Rotterdamse haven, de in- en export naar en van China en het aantal Nederlands huishoudens met een computer en meer van deze interessante wetenswaardigheden. Hierna mochten ze vragen stellen, nou, dat deden ze. Ineens bleken ze veel beter Engels te spreken dan gedacht en vroegen ze ons het hemd van het lijf, het werd echt gezellig. De eerst nog afstandelijke bobo’s ontdooiden ook een beetje en we gingen over tot het uitdelen van de presentjes aan de 60 kinderen, daarna wilden ze nog allemaal met ons op de foto en werden we bedolven onder de kinderen.

Tijdens het diner (gans en met knoflook gevulde knoflook) werd er verder ontdooid en werd het steeds gezelliger. Het bleek dat deze school al toestemming had van de regering om uit te wisselen en dat niets ons verder nog in de weg stond. Binnenkort maken we verdere afspraken.

Tevreden reden we weer naar het hotel, Evelien en ik met neef Sky aan het stuur en Ron met Kathy en oom en tante. Bij de dagafsluitende Starbucks zei Ron zo langs zijn neus weg dat tante hem zo charmant vond. Hallo zeg, tante is van mijn leeftijd!

Terwijl iedereen in Spijkenisse nog aan zijn eerste koffie moest beginnen, waren wij al weer toe aan onze lunch na een bezoek aan een school in Nanjing, deze school behoort op science gebied tot de top 10 van China. We waren dan ook erg benieuwd.

We werden weer opgehaald door oom en tot de poort begeleid, een groot bord verwelkomde ons, althans, dat werd gezegd, zeker weten doen we het niet, de Chinese lettertekens are all Greek to me. We werden ook nu weer hartelijk ontvangen en kregen een rondleiding door het gebouw. We kregen eerst allerlei lokalen zonder leerlingen te zien, we begonnen ons af te vragen of het wel een school was.
Ik wilde heel graag een computer lokaal zien, toen ik het vroeg werd de rondleiding meteen veranderd. Bij het computer lokaal aangekomen kregen we onze leerlingen te zien, 50 stuks maar liefst, netjes in vier rijen, jongens links, meisjes aan de rechterkant van het lokaal. Onze binnenkomst was geen reden om niet door te gaan met de opdracht.
Een meisje kreeg opdracht om met de head of IT-meneer te praten, in prima Engels vertelde me ze dat ze een website aan het maken was. Ron werd direct enthousiast en vroeg me of ik niet even een les kon geven. Ik verschoot meteen van kleur en mompelde iets over Chinese toetsenborden en not compatible en ontsnapte zo aan een zekere ramp, daar moet je toch niet aan denken, 50 leerlingen die ook daadwerkelijk echt naar je luisteren!
Na deze ontsnapping deelden we onze zak met reclamemateriaal uit, keycords en kompassen, all made in China, vonden gretig aftrek, zelfs onze begeleiders wilden een exemplaar, voor hun kinderen......, zeiden ze.
We raken al aardig door onze voorraad 'spiegels en kralen' heen, iedere keer als we afscheid nemen, is het een vast ritueel, de stroopwafels, de chocola en vooral de Delftsblauwe miniatuurklompjes worden met zulks een enthousiasme ontvangen dat het lijkt of we zojuist het allereerste exemplaar van de iPhone 6 hebben uitgereikt.
De ochtend werd besloten met een gesprek met de rector, voor het eerst merkten we een klein beetje van het formele karakter dat deze gesprekken normaliter zouden moeten hebben. Ron deed het woord en wij luisterden beleefd. The principals deden hun best en er werden over en weer flink wat complimenten uitgedeeld en Evelien en ik begrepen van de Chinese rector dat het niet meer dan logisch was dat The Boss man werd vergezeld door twee topdocenten, dus..........
De bijeenkomst werd afgesloten met het overhandigen van een kruik met jenever, wederom met prachtige blauwe Hollandsche vergezichten. Ron kreeg een fraaie tweetalige brochure van de school, helaas werd dit later door een incident met twee eetstokjes jammerlijk besmeurd.

Na de lunch werd het tijd voor een bijeenkomst met een aantal representaties van Yilin Press, een educatieve uitgeverij in Nanjing. Neef Sky werkt daar en heeft onze hele trip georganiseerd. Na het overhandigen van de visitekaartjes, denk eraan, met twee handen aanreiken en net doen of je het leest, gaven we onze presentatie. Ze luisterden aandachtig en bij het zien van onze 3d-printer, "hebben we die dan?  ja, die hebben we, speeltje van de ICT-coördinator!", werden ze heel enthousiast want nog nooit gezien en nu nog steeds niet eigenlijk.
De middag werd besloten met een heel goed gesprek over de toekomstige uitwisseling, we gaan twee scholen bezoeken die al toestemming van het ministerie hebben, dat zou alles wel eens kunnen bespoedigen. Yilin Press zou graag zien dat wij nog meer scholen in Nederland zoeken voor een uitwisseling.
Dit soort contacten nemen doorgaans maanden of soms jaren in beslag, ik zeg:" dat wordt scoren bij het Europese Platform!" "Meer, meer, meer Chinezen" zullen ze scanderen, en "The Boss man for president" of woorden van gelijke strekking.
Vanzelfsprekend werden we weer meegenomen om te proeven van beestjes die je normaal gesproken niet direct met eten associeert, nou moet je ook niet je tanden in het schild van de schildpad zetten, dat is echt uitsluitend garnering. Oh, het smaakt naar kip trouwens.
Het werd een jolige boel aan tafel, iedereen bracht een toast op iedereen uit, zelfs op de schildpad. Hoogtepunt was toch wel het moment waarop een onzer disgenoten een toast op Evelien uitbracht omdat ze op Maggie Thatcher leek, maar het verschil was dat zij veel knapper was, Evelien dan hè en oh ja, levend.
Morgen weer een nieuwe dag met een nieuwe school.

Terwijl 14 verdiepingen lager de auto's toeteren, maken we ons op voor al weer een maaltijd, ik geloof inmiddels de vijfde sinds ons vertrek, honger hebben we niet maar ja, een dinner invitation sla je niet zo maar af, dus hup met die stokjes maar weer.

De reis is prima verlopen, geen handschoenen, wel een leuke Chinese douanebeambte die ons zeer gedetailleerd,  zullen we maar zeggen, fouilleerde. Alle cadeautjes probleemloos door de douane, eigenlijk vraag ik nu me af of ze wel goed opletten....

Toen we vanmorgen aankwamen, werden we opgehaald door de oom, tante en neef van kathy. De oom is een voormalig schoolhoofd en neef Sky werkt bij een educatieve uitgeverij, zij hebben het programma voor deze week samengesteld en hebben de juiste contacten. Het is hier 7 uur later dan in Nederland en toen we om 12 uur gingen lunchen, was het voor ons dus eigenlijk 5 uur in de morgen, de lunch was eigenlijk gewoon een diner, oom bleef maar allerlei gerechten op ons bord leggen dat we manmoedig met onze stokjes aanvielen. Met bolle buiken en ernstig slaap gedepriveerd, hobbelen we daarna een toeristentreintje in, want is 'nice for the honoured delegates', moet toch een gek gezicht zijn geweest, drie in slaap vallende gedelegeerden in een treintje.

Daarna snel naar onze hotelkamers, zo konden we nog even rusten voor het diner(!). Na twee uurtjes in coma, ontmoetten we de vader en moeder van kathy die ons uitnodigden voor het diner, oom, tante, Sky zijn vrouw waren ook aanwezig en het ritueel van de lunch begon opnieuw, op de ronddraaiende tafel werden steeds weer nieuwe gerechten geplaatst die we natuurlijk allemaal moesten proberen. Best lastig kleine paling naar binnen te werken met stokjes, slippery stuff. Of wat te denken van 'preserved eggs' waarvan het wit doorzichtig bruin is geworden en het geel een lichtgevend groen. Met of zonder stokjes een hele opgave.

Maar wat een aardige gastvrije mensen zijn dit, we worden echt in de watten gelegd. Het is natuurlijk ook wel druk voor ons hè, 't is namelijk wel gewoon werk, dat mogen we ook niet vergeten.

Morgen een school en de uitgeverij bezoeken, en ik gok ook weer veel eten, maar 't is dat het moet.

China komt nu wel akelig dichtbij, a.s. zaterdag vertrekken we om 13.40 uur van Schiphol en als alles goed gaat, vliegtuigen in die buurt willen nog wel eens verdwijnen, komen we zondag om 10.10 uur aan in Nanjing. We gaan maar een weekje weg maar er moest veel geregeld worden...

Zo hebben we nu b.v. niet alleen Engelstalige visitekaartjes maar onze functie staat er ook in het Chinees op, althans, dat hopen we. Google translatie is natuurlijk niet heel betrouwbaar maar onze eigen Boss man heeft als vertaling van zijn Chinese tekens:"Being president", ach, hij doet het er wel voor.
Zelf ben ik erg ingenomen met mijn "Head of the IT-departement". Gelukkig hebben we een stagiair, zo heeft mijn 'departement' toch iets meer body. Bij Evelien ligt toch de nadruk op het woord senior in haar functie 'senior teacher', blij dat dat er bij mij niet op staat.

Een heel ander verhaal is toch de aanschaf van presentjes. We nemen van alles en nog wat mee, advies van een uitwisselingsbureau. Zo heb ik een lading USB-sticks met ons logo als opdruk, op de stick staat het Engelstalige filmpje dat gemaakt is als presentatie van onze school. Het was nog een heel gedoe om al die kleine stickertjes met "made in China" er van af te peuteren.

Ook neem ik een Philips, want "Neerlands trots", 'wake-up-light' mee, een bolvormige wekkerradio met licht, waarschijnlijk ook 'made in' maar dat terzijde. Ik maak me eigenlijk meer druk om de douane, massa's usb-sticks, een bol-/bomvormig ding met elektronica, dat is verdacht, voor je het weet haalt de marechaussee je uit de rij en moet je mee naar een apart kamertje, als dan de rubberhandschoenen tevoorschijn komen dan weet je het wel.
The Boss man (BM) en Evelien hebben het makkelijk, ze hebben stroopwafels en Delftsblauwe klompjes, zie daar daar eens een fatsoenlijke aanslag mee te plegen.

Veel collega's vragen of ik al zenuwachtig ben, blijkbaar is het iets om zenuwachtig voor te zijn en ja, hoe meer collega's het vragen hoe zenuwachtiger je wordt, al die collega's met al die ervaring weten natuurlijk maar al te goed wat je te wachten staat.
We moeten presentaties houden, mijn deel gaat natuurlijk over IT, je bent er niet voor niets  'head' van. Op de een of andere manier, wellicht aangewakkerd door de vragen van collega's, begin ik daar nu toch een zekere druk te voelen. In mijn hoofd zie ik nu ineens een heel groot plein voor me met duizenden Chinezen, keurig in het gelid, ik sta op een balkon en geef, nauwelijks boven de balustrade uitkomend, mijn presentatie. Een tolk kijkt soms wanhopig naar de hoogwaardigheidsbekleders, mijn verhaal is niet te volgen en niet te vertalen.

Nou ja, het wordt vanzelf weer 29 maart, dan zijn we gewoon weer thuis, of in de gevangenis wegens illegaal invoeren van stroopwafels en usb-sticks.