Het is een beetje jammer dat de HIT (Head of IT) een Windows tablet heeft meegenomen dat het vertikt om foto's te uploaden. Vandaar dat het een blog zonder foto's wordt, ik hoop dat het verslag beeldend genoeg is...
Ik zal er maar meteen voor uitkomen, ik voel me bekocht! Mij was een cultuurschok beloofd, een clash tussen de Nederlandse en de Chinese cultuur, tussen formeel buigende, beleefde Chinezen en de woest onbehouwen westerse barbaren met hun eigen charme. Ik had bedacht dat ik overal zou worden aangestaard, dat jeugdige, al wat op leeftijd zijnde, Chinese meisjes elkaar zouden aanstoten en elkaar zouden wijzen op die jonge bosgod die, ook al was hij wat grijzend aan de slapen, toch echt wel leek op George Clooney. Ze lijken allemaal op elkaar de westerlingen. (voor wie me nog niet zo goed kent, leeftijd is bij mij wel een dingetje, zeg maar.....)
Maar wat krijg ik, een stad die op Zoetermeer in het kwadraat lijkt, een miljard Chinezen die me geen blik waardig keuren, files die wij ook hebben, nou ja, ze toeteren wat vaker maar dat is het dan ook wel. Nee, daar moet ik het echt nog eens over hebben met The Boss Man. Ik stel Nepal voor, daar heb ik goede herinneringen aan, qua clash.
Nou ja, onze belevenissen van de dag dan maar.
Vanmorgen naar een kleine stad hier zo'n 150 kilometer vandaan vertrokken, bij navraag bleek dat er toch zo'n 4 miljoen Chinezen wonen, maar dat terzijde. Het duurde even voor we Nanjing uit waren vanwege het verkeer maar uiteindelijk kwamen we toch op de snelweg, naar buiten kijkend zag je flat na flat in aanbouw, het lijkt wel of dit hele gebied op de schop gaat. Wat ook opvalt zijn de vele dure wagens, Porsches, Lexus, Audi, BMW, het lijkt er op dat deze provincie het goed doet. Dat betekent helaas ook dat de smog een redelijk probleem aan het worden is, ze gaan Bejing achterna.
Eenmaal op de plaats van bestemming werden we opgevangen in een wat onduidelijk gebouw door een onduidelijke man en kregen we een kopje thee, dat wil zeggen, groene blaadjes in een beker, heet water erop en voilà, thee! Wat nou theeceremonie.
Daarna weer in de auto voor een gratis rondje rond het meer. Ron vroeg nog, al blaadjes uitspugend, maar dat mag hier gewoon, "wat hebben we hier nu eigenlijk gedaan?". Goeie vraag maar we hadden het antwoord niet. Rijdend naar het meer kwam er duidelijkheid, als we meteen naar de Spring Brilliance School waren gegaan, zouden we getuige kunnen zijn van een onordelijke leswisseling, dat kon niet de bedoeling zijn.
Toen we eenmaal toch bij de school aankwamen, stond een zware delegatie ons op te wachten, op een spandoek boven de ingang stond dat the distinguished guests from De Ring van Putten very welcome waren. Dat deed de gasten goed. We werden direct meegenomen voor een rondleiding over 'the campus'. We keken in de lokalen, 50 leerlingen in alle rust aan het werk, zelfs mijn flitslicht deed ze niet opkijken, nou ja, 1 meisje lachte even naar me(dus toch!) Stel je even voor dat je aan het lesgeven bent en een horde Chinezen komt al fotograferende naar binnen, ik geloof dat mijn leerlingen toch op zijn minst hun wenkbrauwen zouden fronsen.
Aangezien het een kostschool is, mochten we nog even een blik in de slaapzaal werpen, 8 kale bedden op een rij, kale muren, geen posters want ze slapen er alleen. Foto gemaakt, ook de bekertjes met tandenborstels die zo keurig in het gelid stonden, de gêne voorbij. Het grootste gedeelte van de bijna 6000 leerlingen slapen op de campus, docenten trouwens ook!
We werden meegenomen naar de conference room, onze naambordjes stonden al op ons te wachten, tegenover ons namen zeker tien mensen plaats. In gedachte telde ik onze meegenomen cadeautjes en zag dat de tolk, docente Engels, vriendelijk naar mij lachte, maar dat waren waarschijnlijk de zenuwen. We gingen eerst luisteren naar de vice principal aan de andere kant van de tafel voor een korte presentatie van zijn school. Hij had aan twee blaadjes met Chinese tekens genoeg maar de tolk had in onze letters maar net genoeg aan 5 blaadjes. Soms had ze al ‘getolkt’ wat er nog gezegd moest worden, in de vertaalstilte zei ze dan:”as I’ve already said. We luisterden naar een lang en gedetailleerd verhaal en kregen te horen dat de cijfers en de jaarlijkse firedrill geheel en al in orde waren en dat alle wandcontactdozen gecertificeerd waren. Dat laatste kan ik ook wel verzonnen hebben want ik had af en toe even een wegtrekker. Nee, dan onze Ron, uit het hoofd, onze vertaal-Kathy, uit het hoofd! Het werd tijd voor onze echte presentaties in het auditorium.
In het auditorium aangekomen, keken 80 gezichtjes mij vol verwachting aan. Op de een of andere manier was ik Ron en Evelien een beetje kwijtgeraakt en kreeg ik een microfoon in mijn handen en werd het podium opgeduwd. 100 paar ogen keken mij vol verwachting aan. Ik herstelde snel en begon in Engelse volzinnen te vertellen dat ik natuurlijk niet de echte principal was maar dat de echte een beetje zoek was en dat hij zo zou komen, ze moesten alleen een beetje geduld hebben. Lege blikken waren mijn deel, nu pas zag ik dat de 200 schatjes zo’n 12 jaar oud waren en niets van mijn verhaal begrepen hadden. Gelukkig kwam Ron binnen, ”Look children, he has been found again, eh… we found him!”. Een warm applaus was zijn deel.
Vol aandacht werd er geluisterd naar onze verhalen over de Rotterdamse haven, de in- en export naar en van China en het aantal Nederlands huishoudens met een computer en meer van deze interessante wetenswaardigheden. Hierna mochten ze vragen stellen, nou, dat deden ze. Ineens bleken ze veel beter Engels te spreken dan gedacht en vroegen ze ons het hemd van het lijf, het werd echt gezellig. De eerst nog afstandelijke bobo’s ontdooiden ook een beetje en we gingen over tot het uitdelen van de presentjes aan de 60 kinderen, daarna wilden ze nog allemaal met ons op de foto en werden we bedolven onder de kinderen.
Tijdens het diner (gans en met knoflook gevulde knoflook) werd er verder ontdooid en werd het steeds gezelliger. Het bleek dat deze school al toestemming had van de regering om uit te wisselen en dat niets ons verder nog in de weg stond. Binnenkort maken we verdere afspraken.
Tevreden reden we weer naar het hotel, Evelien en ik met neef Sky aan het stuur en Ron met Kathy en oom en tante. Bij de dagafsluitende Starbucks zei Ron zo langs zijn neus weg dat tante hem zo charmant vond. Hallo zeg, tante is van mijn leeftijd!