Barts Blog

Sorry, ik moest het even kwijt zodat jullie niet denken dat het hier een soort vakantie is of zo.
Vandaag dus Nanjingh, net als vorig jaar een museumpje of twee dachten we zo en ruim drie uur rijden. Maar ergens hadden we toch weer iets gemist want onze tour-guide, jawel, daar was ze weer, vertelde dat we naar een ‘amusementpark’ gingen. Even sloeg de schrik me om het hart, denkend aan het gesloten park van vorig jaar, maar het bleek anders te gaan.
Na een kleine drie uur kwamen bij een eco-themepark aan en stond er een nieuwe gids voor ons klaar. Niet dat de oude al opgebruikt was want na een “welcome to China” volgde er weer een hoop gegiechel en een stortvloed aan Chinees dat kort door een docent werd samengevat met: “We are going to a themepark”.
De nieuwe gids leidde ons met zijn vlag naar de eerste attractie, een doolhof. Nou is een groot deel van de lol van een doolhof dat je verdwaalt en semi in paniek rondrent, het volgen van een man met een vlag die je een doolhof in- maar ook weer uit leidt is toch een beetje jammer.
Wij zijn overigens gewend dat als we met onze leerlingen naar een attractiepark gaan, dat ze voor de ingang staan te popelen als een stel koeien dat voor het eerst na de winter de wei in mag en dat we bij het openen van de poort we nog net kunnen roepen dat ze om 4 uur weer bij de bus moeten zijn. De docenten gaan dan vervolgens onder het genot van een kopje koffie(!) op een terrasje zitten en wachten tot de dag voorbij is, tenzij de ouders natuurlijk denken dat we ons verspreiden en opletten dat hun kinderen niet verongelukken, dan doen we dat….
Maar goed, we liepen dus achter de gids aan. Onze leerlingen keken ons enigszins verdwaasd aan, zo van: de borden naar de educatieve achtbanen wijzen naar links en wij gaan rechtdoor! “Tsja jongens”, zeggen wij dan, ”zo werkt dat in China”. Maar dan ineens, als je het niet meer verwacht, word je dan toch losgelaten en mag je op geheel westerse wijze door het park rennen. Je moet natuurlijk niet denken dat je zomaar twee keer achter elkaar in een attractie mag, zelfs als er niemand anders staat te wachten, wat denken die lui wel, eruit en netje weer naar de ingang.
De hondjes, aapjes en twee jonge beertjes die in kooien zaten te wachten op hun optreden werden erg zielig gevonden. “Ja jongens”, zei ik, mij van mijn educatiefste kant willen laten zien, “je kunt natuurlijk niet verwachten dat in een land waar de mensenrechten geregeld geschonden wordt, dat ze goed voor hun beertjes zorgen”. In hun ogen zag je de verwarring. “waar hebtie het nou over, da’s toch zielig, die beertjes!”. En weg waren ze, op naar de volgende achtbaan.
De leerlingen hebben een heerlijke dag gehad en wij eigenlijk ook wel. Arman was blij met zijn verjaardagfeestje, kreeg ook nog een plastic kip en een tulpenpen. Morgen wijken we weer af van het programma, we bezoeken dan een sigarettenfabriek! Dat kwam zo, toen we zondag, compleet doorgereisd door Huai’an reden, werd ons gewezen op een sigarettenfabriek. Young mrs T. of de VP, ik weet niet meer wie, zei toen: “Oh really”. En nu gaan we dus naar de fabriek. Ik denk dat de leerlingen ook meegaan, moet ik nog eens heel hard over nadenken hoe we hier iets educatiefs van kunnen maken. Morgen horen jullie meer.